cəfa

is. <ər.> Əzab, əziyyət, üzüntü, incitmə. Xəzanə meyl elədi, almadı vəfa nəzərə; Yetişdi bülbülə çox-çox qəmü cəfası gülün. X. N.. <Vaqif:> Görmüşəm şahların vəfasını mən; Xanların zülmünü, cəfasını mən. S. V.. Cəfa çəkmək – iztirab çəkmək, əziyyət çəkmək. Qıymazdı intiqamə məni zardən rəqib; Çəkmiş olaydı mən təki yarın cəfasını. S. Ə. Ş.. Cəfa vermək – mənəvi əzab vermək, əziyyət vermək, zülm etmək. Cəfasını çəkmək – əziyyətini çəkmək, möhnətini çəkmək, dərdbəlasını çəkmək. Cəfasın çəkən səfasın görər. (Ata. sözü). Buna baxmayaraq, Mehriban ərinin hər cəfasını çəkən, onun rahat yaşaması üçün hər bir fədakarlığa hazır olan bir qadın idi. S. H..